Nang Na-In Love Ako Sa Isang Libro

Noong sinulat ko yung emo post ko na Tagalog, I think, it opened a window for me. Narealize ko na iba pala talaga magsulat or magexpress ng feelings sa native language mo, kahit balibaligtad at balubaluktot at may halo din namang English na para tuloy akong conyong hindi. Iba talaga. Iba din pala magbasa ng Tagalog. Yung conversational ha. Di ko pa yata kaya magbasa ng textbook Tagalog. Nosebleed, hello.

Mga isang linggong nakalipas na naisulat ko yun ay naglalakad ako magisa sa mall, at eventually napunta ako sa Powerbooks. Sabi ko I’ll just window shop. I love books eh. Pero nung palabas na sana ako napansin ko ang isang hilerang libro na salmon ang kulay ng cover,  “Para Kay B” ang title.

Yun o.

Parang familiar sya, sabi ko sa sarili ko. Ang kumpletong title: “Para Kay B (O Kung Paano Dinevastate Ng Pag-Ibig ang 4 Out of 5 Sa Atin)” by Ricky Lee. Alam ko na. Nakita ko pala yung poster nito sa office. At the time, hindi ko alam kung ano ba yun, basta, naisip ko, parang ang cool ng title. Libro pala sya! Parang ang cool din ng libro. Eh di binili ko na. P250 lang din naman. At, mahal ko man si Neil Gaiman, it’s about time siguro na iba naman basahin ko, di ba.

So ayun. Bagong libro woohoo! Bumili na ko ng mamahaling kape para sosyal, at pumwesto sa may smoking area ng kapihan, katabi ko mga high school kids na pa-cool din. Nagsindi na ko ng yosi pero I forgot about it completely din, kasi nung sinimulan ko na yung libro, nakalimutan ko na lahat ng nakapalibot sakin — pati yung mga annoying high school kids. Dedma sa mundo kundi ang mundong nasa libro ko.

When the sun started setting, nagbalak na kong umuwi. Siguro ilang beses ko sinara yung libro, inayos yung bag, pero bago tumayo, ay wait ilang pahina pa basahin ko muna… Eventually, obviously, nakatayo din ako. Hanggang sa paguwi eh I was a snob; para akong nakadrugs na steady lang, nakadapa lang sa kama, nagbabasa, gumagalaw lang para magreact, magmura, mag”Ohmygod!” at magpalit ng page.

So siguro mga 11pm, mga 8 hours after ko sinimulan yung libro, natapos ko na sya. Ayoko sya sanang matapos, pero gusto ko malaman yung mangyayari… Alam mo yun? Dilemma! Sa dilemmang ganun mo siguro malalaman kung maganda yung libro.

Nakaisang linggo na since I finished the book. Hindi ko pa rin kaya magbuklat ng iba. Feeling ko kasi, hindi pa ko ready. It just doesn’t feel right! Ang galing noh? A week later, I’m still reeling from the intensity. Pati pagsulat, pagsalita at pag-isip ko naimpluwensyahan nya eh! (Can’t you see? I’m blogging in major Taglish!) Kung paano ako nagbablog ngayon, although obviously hindi kasing galing at hindi exactly like that!, ganun sya. Sabi sa mga reviews eh he breaks all the rules typical in writing. And that’s true. Tagalog book pero may English, love story pero atypical din. Walang pormal pormalan na nagpapa-impress sa Tagalog-writing skillz. Para ka lang kinakausap ng normal na tao. Normal na tao na nakakatuwa, nakakatawa, nakakaiyak, nakakaawa, nakaka-in love, nakakagigil. (And in my case, nakaka-addict.)

Hindi ako mahilig sa mushy love stories. So you know na I really like a book pag sinabi kong I love this story. I love this book.

Alam nyo bang first ever novel nya ‘to? Si Ricky Lee ang nagsulat ng script ng Anak (yung andun sina Claudine at Vilma), Himala (yung andun si Nora Aunor), at nung Moral (Lorna Tolentino yata? Di ako sure. Paki comment na lang sa baba kung alam nyo ha. Thanks.) So matagal na syang magaling na manunulat, pero never pa sya nagsulat ng love story o ng actual na libro.

Eto ang una nyang love story. Eto din ang first time kong na-in love sa librong Tagalog! Sana hindi pa ‘to ang huli, for him and for me.

Dapat siguro basahin nyo na lang para magets nyo sinasabi ko. Ricky Lee is not Bob Ong. Nanawa na ko kay Bob Ong after his self-indulgent Stainless Longganisa eh. Si Ricky Lee naman, he writes, not to appease his audience, or to satisfy his fans. Ricky Lee writes for the sake of writing. He writes to tell his stories and he tells them well.